Program działań terapeutycznych prowadzonych w Klinice Leczenia Jąkania jest autorską koncepcją terapeutyczną opracowaną przez mgr Ewę Galewską. Program nosi nazwę Terapia Integratywna dla Osób Jąkających. Zasadniczym elementem programu są techniki psychoterapeutyczne stosowane w terapii: behawioralno-poznawczej, systemowej rodzin i par, terapii psychodynamicznej oraz techniki terapii logopedycznej w zakresie wynikającym ze specyfiki potrzeb osób jąkających (się).
Program Terapii Integratywnej dla Osób Jąkających w sposób zasadniczy jest różny od wszystkich innych programów i propozycji terapeutycznych proponowanych osobom jąkającym w Polsce (poza granicami Polski nie znamy podobnej propozycji). Zasadnicza różnica zawiera się w celu terapii. Otóż my prowadzimy terapię z myślą o wyleczeniu pacjenta, a nie jedynie o upłynnianiu jego mowy lub też o uczynieniu jego jąkania mniej dla niego uciążliwym. Wbrew powszechnemu przekonaniu logopedów i psychologów uważamy, że JĄKANIE MOŻNA WYLECZYĆ! Podkreślamy to od ponad 20-stu lat naszej pracy terapeutycznej. Jesteśmy jedynym ośrodkiem terapeutycznym w Polsce, w którym pacjenci uzyskują trwałe efekty terapeutyczne.
Punktem wyjścia dla naszego programu terapeutycznego jest nasza definicja jąkania. Uważamy, że jąkanie jest globalnym zaburzeniem komunikacji, co oznacza, że problemu osoby jąkającej nie leży szukać w jednostkowym akcie językowym, czy też w akcie mowy, lecz w akcie komunikacyjnym. Stąd też nasz pogram nie jest nakierowany na wybrzmiewanie pojedynczych i izolowanych głosek, sylab czy też słów, lecz na spontanicznie podejmowane interakcje językowe nawiązywane przez naszych pacjentów z różnymi osobami. Jednocześnie chcemy podkreślić, że celem naszego programu nie jest nauczenie pacjenta strategii, które powinien on stosować wtedy, kiedy ma trudności z wypowiedzeniem jakiegoś słowa czyli tak, jak to ma miejsce w przypadku innych programów terapeutycznych. W przeciwieństwie do nich my nie dążymy do protezowania mowy pacjenta.
Mówiąc o akcie komunikacyjnym mamy odniesienie do każdego zachowania językowego, w którym nasz pacjent „wchodzi” w relacje z innymi ludźmi. Stąd też nasz program nie jest programem nastawionym na „działanie o charakterze terapeutycznym”, lecz jest programem nastawionym na „osiągniecie efektu tegoż działania”. Celem terapeutycznym jest swobodna rozmowa, czyli takie zachowanie językowe pacjenta, które podejmuje on (inicjuje) zgodnie z jego intencjami i potrzebami, przy jednoczesnym uwzględnieniu kontekstu zaistniałej sytuacji komunikacyjnej, w której on się znalazł.
Kolejnym ważnym przyczynkiem do naszego programu terapeutycznego jest przyjęcie założenia o tym, że jąkanie nie jest konstruktem teoretycznym tylko realnym doświadczeniem osoby jąkającej (się). Chcemy w ten sposób zgłosić, że jąkania nie wymyślili sobie specjaliści. Dlatego też w naszym modelu uwzględniamy indywidualność i wynikającą z tego unikalność obrazu objawów jąkania realizowanego przez każdą osobą jąkającą (się). Uważamy, że każda osoba jąkająca realizuje swój specyficzny sposób jąkania. Dlatego też każdy pacjent wymaga indywidualnego planu terapii. Jednakże nie oznacza to, że wymaga on terapii indywidualnej. Nasze obserwacje wskazują na to, że jąkanie zawsze łączy się obecnością innej osoby, stąd też koniecznym jest aby działania terapeutyczne uwzględniały kontekst społeczny. Koniecznym jest więc aby od samego początku była ona prowadzona w kontekście grupy terapeutycznej i w grupie terapeutycznej. Postulowana przez nas indywidualizacja procesu terapeutycznego polega na tym, że każdy pacjent umiejętności językowe i komunikacyjne nabywa w sobie właściwy i specyficzny dla siebie sposób. Tak, aby w sytuacjach komunikacyjnych mógł się swobodnie do nich odwoływać. Jednocześnie nie oznacza to, że prowadzi on terapie samodzielnie. To terapeuta wyznacza zakres, sposób wykonania i planuje działania terapeutyczne.
Należy zauważyć, że jąkanie jest zjawiskiem o charakterze relacyjnym co oznacza, że miejscem prowadzenia działań terapeutycznych, obok gabinetu terapeutycznego, powininna być przestrzeń społeczna, w której pacjent funkcjonuje, a więc: rodzinny dom, przedszkole – szkoła, praca, drużyna harcerska, klub sportowy, itp. Tym co w istotny sposób odróżnia nasze podejście terapeutyczne od innych programów terapeutycznych dla osób jąkających jest to, że my, już na wczesnych etapach terapii, aktywność terapeutyczną pacjenta przenosimy poza gabinet terapeutyczny. Wynika to z faktu, że zasadniczo, w gabinecie terapeuty, pacjenci nie jąkają (się), gdyż nie jest ich naturalnym środowiskiem; owszem gabinet chroni przed jąkaniem ale go nie leczy, w gabinecie pacjent (na ogół) jest skuteczny w swoich działaniach i nie czuje się krytycznie oceniany. W tym miejscu należy, z całą stanowczością stwierdzić, że terapia zamknięta „w ciszy gabinetu” konserwuje osiowe objawy jąkania. Terapia ma dawać siłę, a nie ją odbierać. Siły wynikającej z własnej mocy sprawczej, pacjenci mogą doświadczać tylko i wyłącznie w konfrontacji z otoczeniem, będącym ich naturalnym środowiskiem społecznym. Terapia prowadzona w ciszy gabinetu jest błędem terapeutycznym.
Przyjęty przez nas model terapeutyczny nie uwzględnia stosowania: hipnozy, farmakoterapii, aparatów i urządzeń wspomagających terapię. Nie stosujemy również: treningu autogennego Schulza, relaksacji Jacobsona, ćwiczeń z zakresu kinezjologii edukacyjnej, ćwiczeń Dennisona. Stosowane przez nas techniki terapeutyczne nie naruszają integralności i podmiotowości naszych pacjentów.
Model Terapii Integratywnej dla Osób Jąkających uwzględnia perspektywę intrapersonalną i interpersonalną. Powstał w oparciu o personalistyczną koncepcje człowieka i w tym duchu prowadzone są wszystkie działania terapeutyczne.
W terapii, bez względu na wiek pacjenta, musi uczestniczyć wraz z pacjentem jego opiekunem. Opiekun jest bardzo ważnym komponentem naszego modelu terapeutycznego. O ile oczywistym jest ten postulat w przypadku objętych terapią dzieci i nastolatków, o tyle koniecznym jest wyjaśnienie roli opiekuna pacjenta bodącego osobą dorosłą.
Rolą opiekuna, obok oczywistego udzielania wsparcia, jest sprawowanie nadzoru nad poprawnością i systematycznością wykonywania działań terapeutycznych. Zasadniczo terapia prowadzona jest w warunkach domowych, tzn. w miejscu zamieszkania pacjenta, czyli tam, gdzie jąkanie miało swój początek i tam gdzie zapisały się skrypty emocjonalne i matryce poznawcze, które skojarzone są z objawami jąkania. Działania terapeutyczne prowadzone w warunkach domowych pod okiem opiekuna – koterapeuty są dopełnieniem działań prowadzonych w sali terapeutycznej w klinice pod okiem terapeuty i… są z nimi tożsame. Opiekun jest koterapeutą i jest częścią zespołu terapeutycznego
Terapia jest adresowana do każdej osoby, która chce wyleczyć się z jąkania. Terapią obejmujemy dzieci, młodzież i osoby dorosłe. W przypadku każdej z wymienionych grup wiekowych działanie terapeutyczne są dostosowane do potrzeb i możliwości pacjenta.