Terapia jąkania osób dorosłych czyli takich, u których, w opinii psychologów, proces nabywania kompetencji (językowej, komunikacyjnej i społecznej) zasadniczo zakończył się, jest z konieczności reedukacją już posiadanych kompetencji. Mówiąc o dorosłych osobach jąkających mówimy o kimś, kto „…nauczył się żyć z jąkaniem”. Jednakże nie jest tak dlatego, że osoby te chciały nauczyć się z nim żyć. One z konieczności, nie mając innego wyboru musiały się tego nauczyć. Życie z jąkaniem oznaczało dla nich konieczność stosowania różnych strategii radzenia sobie z nim. Efektywność ich stosowania w zasadzie nie była aż tak istotna jak to, żeby cokolwiek z tym jąkaniem robić.
Leczenie skierowane na dorosłe osoby jąkające zakłada, że pacjent nabywając nowe schematy funkcjonowania językowego zmienia również schematy poznawcze i emocjonalne. Zmiany takie sprawiają, że jak nasi pacjenci sami o sobie mówią „stają się innymi ludźmi”.
W terapię dorosłych osób jąkających zaangażowani muszą być pacjent wraz z jego opiekunem. W takim przypadku ciężar prowadzenia działań terapeutycznych spoczywa na pacjencie. Opiekun jest jego konsultantem. Jest osobą, w której pacjent znajduje oparcie i wsparcie.
Terapia osób jąkających zasadniczo przebiega według tego samego schematu jak to ma miejsce w przypadku dzieci i młodzieży. Z tą jednak różnicą, że osoby dorosłe od samego początku terapii muszą włożyć więcej wysiłku w wyłączanie „automatyzmów”, tj. nie reagowania na bodźce według dotychczasowych schematów. Można powiedzieć, że wyzwaniem ich terapii jest wygaszenie starych nawyków i w to miejsce kształcenie nowych.
Terapia osób jąkających wymaga od pacjenta zwiększonego wysiłku, gdyż ich funkcjonowanie społeczne, w dużej mierze opiera się na… unikaniu sytuacji, w których mogą, naturalnie w ich ocenie, nie spełnić ich oczekiwań. Jest to generalna reguła ich funkcjonowania społecznego. W związku z tym, terapia zorientowana jest na zmianę perspektywy z „być przy ludziach” na perspektywę „być z ludźmi”. Aby być z ludźmi dorosła osoba jąkająca musi dać sobie przyzwolenie na to, że jest tak samo dobra i skuteczna, jak inne osoby… i to jest główny jej wysiłek terapeutyczny. Jednocześnie trzeba zauważyć, że stan taki pacjent może uzyskać tylko wtedy, kiedy zaakceptuje siebie takim, jakim jest i z tej akceptacji będzie czerpać siłę do koniecznych zmian w swoim życiu.
Terapia osób dorosłych tak, jak i nastolatków opiera się głównie na działaniach psychoterapeutycznych. Aspekty logopedyczne, które w oczywisty sposób związane są nabywaniem kompetencji językowej, mają charakter techniczny. Aby móc wypowiadać się w sposób płynny i swobodny, trzeba nabyć umiejętność płynnego wybrzmiewania dźwięków mowy, na których budowane są znaki językowe – słowa. Nabycie świadomości, że posiada się możliwość zachowania kontroli nad tym, co chcę powiedzieć, czyli jakimi znakami językowymi chce się posłużyć w celu przekazania własnych myśli jest tym, na czym można budować kompetencję komunikacyjną. Akty mowy są intencjonalne i kontekstowe, co oznacza, że celem skutecznej i efektywnej terapii, z konieczności, musi być kompetencja komunikacyjna pozwalająca na komunikowanie otoczeniu społecznemu swoich własnych intencji i oczekiwań w taki sposób, aby mogły być one zrozumiane przez otoczenie. Jak już wspomniano wyżej, naszym zamiarem jest, aby nasz wyleczony pacjent mógł być z ludźmi i uważamy, że stan taki może osiągnąć wtedy, kiedy będzie zrozumiany przez jego otoczenie oraz wtedy, kiedy będzie wchodził z nim w sytuacje komunikacyjne na zasadzie „równy z równym”.